„Aktywność kulturalna (…) – samodzielne bądź inspirowane kontaktowanie się pojedynczych osób i grup ludzkich z określonymi wartościami i tworzywem kultury oraz sztuki. Treścią jej są takie stany, jak poznawanie, przeżywanie, przyswajanie, a także przetwarzanie i tworzenie wartości i treści kultury (aktywność od łac. actus, agere – czyn, działać, czynność, działanie). Jest ona procesem całożyciowym. Występuje zarówno u dzieci i młodzieży, jak i u ludzi dorosłych (…), a także u seniorów”. Dziecko aktywne według Szumana, to takie, które nie tylko interesuje się otaczającą rzeczywistością, ale także próbuje planować swoja działalność i działa. Przy czym działalność ta ma charakter zewnętrzny, jak i wewnętrzny. Z twierdzeń tych wynika, że aktywność małego dziecka związana jest z jego działaniem i ukierunkowana jest rozwojem jego zainteresowań. Główną formą działania człowieka jest praca . U dziecka wyznacznikiem takiej działalności jest zabawa, a głównie czynności manipulacyjne na przedmiotach, zabawy konstrukcyjne i majsterkowanie. Dzięki takim działaniom dziecko rozwija się umysłowo, kształtuje aktywnie swe funkcje poznawcze, znajduje zadowolenie oraz przeżywa siebie jako sprawcę przeobrażeń dokonywanych w świecie zewnętrznym . Każde działanie jest celową działalnością i dlatego też zabawowa działalność dziecka ma też ten charakter . Dzięki niej dziecko zdobywa i rozwija swoje wiadomości i umiejętności – potrzebne mu w życiu. W ramach aktywności zabawowej głównym motorem działania jest potrzeba kontaktowania się ze światem zewnętrznym i oddziaływania na rozmaite przedmioty zabawy i manipulacji w coraz to inny i urozmaicony sposób. Aktywność, będąca niezbędnym wyznacznikiem procesów rozwojowych, podlega sama kształtowaniu i doskonaleniu wraz z wiekiem.
W opracowaniu Teresy Kulbackiej pod tytułem „Aktywność dziecka w świetle współczesnej psychologii”, pisze „Aktywność tylko podsunięta przez rodziców, a nie narzucona, spotyka się najczęściej z akceptacją ze strony dziecka, pomaga stać mu się współpartnerem w rodzinie. Jeżeli równocześnie będą działać na dziecko sprawne mechanizmy socjalizacji, wprowadzanie w role społeczne nie będzie miało charakteru przymusowych obowiązków narzuconych z zewnątrz . Nie można tego jednak zrozumieć jako sytuacji , w której od dziecka niczego się nie wymaga”.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz